TEDERE HERINNERINGEN

Teder zijn de herinneringen als ik denk aan het afgelopen jaar waarin we maandenlang konden genieten van ons Franse huis.

Het zijn vaak kleine dingen die een dag maken!

Ik schilderde een grote muur met kalkverf in kleuren waarvan ik weet dat ze rust geven , zette er een simpel stoeltje voor en vond in de verkleedkist een shawl die ik jaren geleden op een brocante kocht. Die shawl wordt voor allerlei doeleinden gebruikt door de kleinkinderen, maar nu paste hij zo goed in het beeld dat het dit plaatje afmaakt.

Deze "nepbloemen" laten mijn lievelingskastje extra stralen.

De sieraden op het fluweel hebben een lange geschiedenis. Die met de donkerrode steen heeft jarenlang de zondagse blouse van een Franse oude dame gesierd. Ze stond met een piepklein tafeltje op een brocante niet ver van ons huis. Ik had al een paar schilderijtjes gekocht toen ze de broche met de amberkleurige steen pakte en zei: "Deze staat mooi bij je ogen." Daarom draag ik haar regelmatig op een laaguitgesneden blouse, waarvan ik de plooien van de stof verbind zodat het spiegelbeeld haar glans terugkaatst.

Veel tekst hoeft hier niet te staan. Nog even en de tedere herinnering aan vorige lente wordt werkelijkheid. Ik koester deze oude wisteria die met haar dikke kronkelige takken ons hekwerk siert.

Dit is een verzameling van jaren. Breien of haken doe ik niet, maar af en toe versiert een draad een cadeautje, krijgen de poppen van de kinderen katoenen haren of pak ik de knotjes alleen maar vast. 

"Ik heb dat tedere gevoel" bij dit prachtige kleinood. Het is zo mooi en fijn beschilderd en aan elk detail is aandacht besteed. Achter het bakje staat een voorbeeld van een plafondschildering uit 1920 wat ooit een statig huis zal hebben gesierd.

Deze geraniums heb ik in de gewelfde kelder van ons Franse huis gezet in de hoop dat we er de komende zomer weer zo lang van kunnen genieten. De temperatuur komt nooit onder nul, dus wie weet.....

Tederheid bekruipt me als ik naar de gevel kijk van de boerderij van onze oude Franse vrienden. Vorig jaar hebben ze de muur geschilderd met een vrolijke gele omlijsting langs de kaders. De "plukmanden" zijn van zink en al oud. Ze komen uit de enige wijngaard die ons dorp rijk is. Bernhard, die al 89 is heeft tot vorig jaar zijn druiven verwerkt tot de rode wijn die hijzelf heerlijk vindt en tot een aperatif wat wij net te drinken vinden. 

Onze kleindochter Yana Morizette geniet hier aan het eind van de zomer van de bramen. Ze is zo'n prachtig "ouderwets" meisje wat thuishoort in een ongerepte natuur. Gelukkig is ze daar vaak, want ze woont in het huis waarvan de foto de zijkant van dit blog siert. Verwondert kijkt ze de wereld in.

Als het woord vertedering een beeld moet krijgen is zij het die mij raakt.

Er was eens

Een huis wat al jarenlang gebruikt werd door een Franse familie uit Parijs als vakantiehuis voor opa, oma, kinderen, kleinkinderen, vrienden en bekenden. Er werden feesten gehouden, toneelvoorstellingen gegeven en natuurlijk werd er eindeloos lang getafeld.

Het dorp was gewend aan de familie en men werd vaak uitgenodigd.

Toen alle kinderen groot waren, de grootouders oud en de ouders verhuisden naar andere delen van Frankrijk, besloten ze het huis te verkopen.

De dorpelingen vonden het jammer en men vierde een groots afscheid in de "feestzaal."

Het huis stond korte tijd leeg.

Er was eens

Een Nederlandse familie met drie kleine kinderen. Zij waren op zoek naar een huis in Frankrijk. Een huis wat ze helemaal van zichzelf konden maken, maar ook een huis op een mooie plek. Ze hoefden niet zo lang te zoeken. De streek kenden ze al. Het schone, heuvelachtige landschap trok hen aan.

Er moest wel veel aan dit huis gebeuren. Omdat het als feesthuis gebruikt was had men geen oog voor stijl. Alles was letterlijk dichtgetimmerd. In sommige slaapkamers stonden wel vijf bedden. Lekker warm, gezellig, bij elkaar.......dat wel.

Je moest overal doorheen kunnen kijken, maar het had prachtige details, zoals schitterende dallen in de huiskamer, mooie parketvloeren, kortom, een huis om helemaal van jezelf te maken, je gevoel in te leggen, de sfeer te geven dat het verdiende.

Na de onderhandelingen lukte het vrij snel om het huis in bezit te krijgen. De Franse familie was blij met het enthousiasme van het Nederlandse gezin dat zich als een vis in het water voelde. Het grote werk kon beginnen. De gevel was geheel bedekt met klimop en dat gaf de nodige problemen. Er is heel hard gewerkt om deze gevel het huidige aanzicht te geven. Alle muren aan de binnenkant zijn kaalgemaakt en opnieuw gevoegd. Letterlijk met de hand. Uit de verre omtrek kwamen de mensen kijken en het resultaat mag er zijn. 

Je ziet uit de verte al dat dit huis bijzonder is. Het maakt nieuwsgierig naar de binnenkant. Alle ruimtes zijn onderhanden genomen en het ene gedeelte is nu zo ver klaar dat het verhuurd kan worden.

Dit is de huiskamer en het plaatje hieronder laat zien dat je op koele avonden kunt genieten van de houtkachel die in de eeuwenoude schouw staat.

In de woonkeuken staat een lange tafel waar een grote familie aan kan schuiven, maar je zult je ook thuisvoelen in deze ruimte bij een diner voor twee!

In de driehoek van de departementen Haute Marne, Haute Saonne, Vogezen kun je nog genieten van schone lucht, eindeloze wandelingen, leuke dorpjes, fietstochten en watersport. Er zijn vele plaatsen in de buurt met geneeskrachtige bronnen waar je een dag kunt kuren, zoals bijvoorbeeld Vittel, Bourbonne les Bains of Contrexeville. 

Hier kun je nog langzaam leven!

De wegen zijn rustig.

Het is het meest bosrijke gebied van Frankrijk.

's Winters lopen de vossen gewoon door de straat.

Er zijn twee slaapkamers en een ruimte waar nog een bed staat.

De feestzaal is ontdaan van alle "versieringen" en hier heb je de ruimte om een rondedans van blijdschap te maken.

De tuin is heerlijk met een groot terras, dito tafels, een trampoline voor de kinderen, een zandbak en een eindeloos uitzicht over de schitterende valei.

Als je moe van alle inspanningen lekker wilt ontspannen dan herbergt het huis nog een verrassing.

Er is een heerlijke sauna in de grote badkamer, een bubbelbad en een aparte douche.

Alles is in landelijke stijl ingericht. 

Er is..........

Een mogelijkheid om dit huis te huren.

Wil je meer informatie hoe je van het Franse landleven kunt genieten, laat het me weten en ik breng je in contact met de aardige mensen die dit fantastische huis verhuren.

Ik neem je mee op een tocht naar de kapel

Al jaren had ik de wens om naar de kapel te lopen. Ik ben wel eens op weg geweest met een vriendin. We volgden de aanwijzingen van een plaatselijke boer, maar die wist niet goed wat links of rechts was. Door de beschrijving van heuvel op, heuvel af, je door een hekje wurmen dachten we dat we goed zaten, maar er kwam geen eind aan de heuvels. Bovendien zagen we over de volgende heuvel een enorme kudde koeien en daar moet je niet doorheen willen, dus we gaven het op.

"Ha ha zei de boer waar ik naast zat op 14 juillet. Dan gaan we toch samen.....Met zijn grote kolenschoppen van handen beschreef hij de weg. Als ik niet durfde zou hij mij wel tillen. Hij werd steeds enthousiaster en roder, maar dat kwam niet alleen door het idee. Ik bedankte vriendelijk en zei dat het me leuk leek om met een groepje mensen die al lang naar de kapel wilden te gaan. "Comme vous voulez" sprak hij (waarbij je je soms schuldig voelt op de manier waarop een Fransman dat zegt) en wijdde zich de rest van de lunch aan zijn linkerbuurvrouw.

Ik was blij dat een vriend mij aanbood om samen met hem, zijn kinderen en onze kleinkinderen de tocht te wagen. Hij kende de weg!

Je moet maar weten dat je zomaar links van het pad de diepte in kan gaan en  via glibberige stenen naar beneden kunt klauteren. De kinderen vonden het superspannend en ik ook, want ik kan me niet permitteren uit te glijden. 

Gelukkig hadden we allemaal laarzen aan en dat was wel nodig. We konden niet verder waden want het had erg hard geregend en het water werd steeds dieper. Dat werd klimmen langs een steile modderige heuvel, maar telkens was er weer de helpende hand van Jos die mij als laatste naar boven trok.

De kinderen gingen steeds vooruit en na elke bocht was er weer een verrassing.

Uiteindelijk kwamen we bij de waterval die zich vanuit  een behoorlijke hoogte naar beneden stortte.

We werden stil van de sprookjesachtige beelden en het zachte geruis van het water. 

Nog een heuvel over en daar stond de kapel in al zijn soberheid. Vroeger werd vanuit het dorp de processie gehouden tot hier en het hele dorp was dan vertegenwoordigd.
Het pad moet beter begaanbaar zijn geweest.
De kapel met de bijbehorende pastorie is familiebezit en zoals in veel delen van Frankrijk is er een probleem over de eigendomsrechten en er wordt niets onderhouden. Langzaam raakt de kapel in verval.
We bevonden ons dus op privéterrein, maar dat wordt gedoogd. Je mag alleen niet naar binnen omdat een gedeelte op instorten staat.

Ik maakte een foto door een raam en zag nog wat overblijfselen van een kerkelijk verleden.

De terugreis verliep in eerste instantie gemakkelijk over een vlak weiland.
We konden niet terug over dezelfde weg omdat het een glijpartij zou worden.
De kinderen legden grote takken over een beekje zodat we zonder al te diep weg te zakken naar de overkant konden komen. Tot nu toe ging alles prima.
Ik was ook best opgelucht totdat we bij een behoorlijk obstakel kwamen. Als slangenmensen moesten we ons over- onder- of tussen prikkeldraad doorwurmen. Het lukte de kinderen wel, Jos ook, omdat hij lange benen heeft, maar voor mij was het onmogelijk om zonder kleerscheuren over het draad heen te komen. De kinderen stonden ingespannen te kijken. Jos ging uiteindelijk boven op het draad staan en hield zich vast aan een paal waardoor her draad zover naar beneden werd geduwd dat ik de stap kon wagen. Gelukkig kwam ik er heelhuids over, met slechts een klein scheurtje hier en daar. Op de vraag aan de kleinkinderen wat ze nou het meest spannend vonden zeiden ze: "Wij waren zo bang dat het je niet zou lukken."

In oktober vorig jaar las ik in de streekkrant dat de zusters uit het klooster van Montigny gingen verhuizen. Er waren er nog acht over. De verkoop was gepland op een zaterdag en was geheel ten bate van de nieuwe behuizing van de zusters. Ik had verwacht een prachtig gebouw te zien, maar het zag er schamel uit. Er waren niet veel mensen en ik vond het bijna moeilijk om naar binnen te gaan. Er waren verschillende ingangen. De zusters waren goed in logistiek, want elke ruimte was anders ingericht. Zo had je een kamer vol boeken, een met hoge antieke kasten vol linnengoed, een kamer met keukengerei, een woonkamer met mooie houten stoeltjes en grote tafels,

een prentenkabinet en een met kerkcuriosa.

Alles straalde soberheid uit.

Op een van de stoelen zat een oude non in witte kledij. Zij knikte mij vriendelijk toe en ik vroeg of ze hier altijd gewoond had en of ze het niet erg vond om weg te gaan. "Ik heb hier veertig jaar gewoond en nu mogen we met al mijn andere zusters genieten van onze rust.

We blijven wel sociaal werk verrichten, want daar ben je nooit te oud voor." Ze glimlachte liefjes. Ik kocht bij haar deze oude foto's en het kruisje.

Later vond ik in de huiskamer de mooi afgesleten knielbankjes.

Toen ik een andere ruimte wilde bekijken zag ik een mevrouw die vriendelijk naar me lachtte. "Ik hoop dat het bankje een goede bestemming krijgt" zei ze. Ik heb het sinds mijn intreden elke dag gebruikt."

Deze madonna kon ik nog net redden uit de handen van een wat ruig uitziende Fransman die tegelijkertijd met mij bukte. Hij keek mij niet onvriendelijk aan en zei: "u wint!" Op de achterkant van deze Madonna staat dat het ooit is geschonken aan een priester uit de kerk.

Niet meer helemaal gaaf, zwaar gietijzer, maar wel decoratief. Het middelste ornament is van later tijd, maar de krans met de strikjes dateert uit de 18e. eeuw en heeft wellicht boven de haard of een entree gehangen. Nu siert dit geheel de muur van ons terras.

Vondsten

Voor de een is een vondst iets anders dan voor de ander. Ik werd helemaal blij van deze drie medaillons uit het begin van de vorige eeuw. Ik kocht ze op een marktje waar de kramen in rijen haaks op een snelstromend riviertje waren gezet. Het was lunchpauze en er was niemand te zien die zich met de verkoop bezig hield. Ik zag wel lange tafels met mensen die smulden van hun lunch, maar niemand reageerde. Denk maar niet dat ze een broodje uit een plastic zakje eten. Welnee, er worden hele maaltijden gekookt .
Daarom ging ik een stuk wandelen en toen ik terugkwam was het drukker geworden. De kraam was nu bemand door drie heren. Twee met een strohoed en een met een pet op. Ik wendde me tot de laatste en vroeg naar de prijs. Dat viel tegen. Ik kreeg een heel verhaal over de conditie en het unieke van deze schoonheden." Aan beide kanten hebben ze dezelfde voorstelling dus u kijkt nooit mis", kreeg ik te horen. Als cadeau gaf hij mij twee oude ansichtkaarten in stijl. Uitbundig werd ik nagezwaaid door alle drie de heren. Toen ik na lang aarzelen ook nog besloot het fluwelen doosje te kopen kreeg ik handdruk na handdruk en in alle toonaarden bezongen de heren mijn smaak. Dat soort uitingen neem ik met een korrel zout, maar leuk is het wel.

Na zo'n lange dag snuffelen lust je wel wat. Je kan nog heel wat leren van onze Zuidelijke buren. Pas als we na een paar weken "geland" zijn kom ik in de slow motion stand en neem het Franse ritme over. Twaalf uur is een heilige tijd. De race om de klok om op tijd bij de supermarkt te zijn en net als je parkeert de rolluiken dicht te zien gaan leren je om vroeg op te staan en vroeg "en route" te gaan. 

Het idee

Welkom 

Door mijn blog Parels in het Paradijs wat ik een paar jaar geleden heb gemaakt kreeg ik zoveel leuke reacties dat ik nu een nieuw begin:

"Ik ga naar Frankrijk en ik neem voor je mee......."Deze titel zegt al genoeg. 

Wij zijn vaak in Frankrijk en ik bezoek elke week de brocantes en de winkeltjes bij ons in de buurt. De spullen die ik vind hebben ons huis de sfeer gegeven waarvan ik altijd heb gedroomd. Ook in Nederland hebben wij ons huisje verrijkt met veel van die "schatten."

Omdat ik het zo leuk vind en de moeite wil doen voor meer mensen te zoeken kun je vanaf nu je wensen kenbaar maken. Zoek je bijvoorbeeld mooie aardewerken vormen voor in de keuken, linnen lakens,slopen of theedoeken, bijzondere brocante schilderijtjes, blikjes met bepaalde motieven, oud glaswerk, kleine meubels, oud speelgoed, mooi serviesgoed of wat je ook maar kunt bedenken:

Vroeg of laat vind ik het voor je!

Ik wil graag de herkomst van de vondsten achterhalen en met je delen. Je kunt via foto's meegenieten.