zondag 10 februari 2013



In oktober vorig jaar las ik in de streekkrant dat de zusters uit het klooster van Montigny gingen verhuizen. Er waren er nog acht over. De verkoop was gepland op een zaterdag en was geheel ten bate van de nieuwe behuizing van de zusters. Ik had verwacht een prachtig gebouw te zien, maar het zag er schamel uit. Er waren niet veel mensen en ik vond het bijna moeilijk om naar binnen te gaan. Er waren verschillende ingangen. De zusters waren goed in logistiek, want elke ruimte was anders ingericht. Zo had je een kamer vol boeken, een met hoge antieke kasten vol linnengoed, een kamer met keukengerei, een woonkamer met mooie houten stoeltjes en grote tafels,

een prentenkabinet en een met kerkcuriosa.
Alles straalde soberheid uit.
Op een van de stoelen zat een oude non in witte kledij. Zij knikte mij vriendelijk toe en ik vroeg of ze hier altijd gewoond had en of ze het niet erg vond om weg te gaan. "Ik heb hier veertig jaar gewoond en nu mogen we met al mijn andere zusters genieten van onze rust.
We blijven wel sociaal werk verrichten, want daar ben je nooit te oud voor." Ze glimlachte liefjes. Ik kocht bij haar deze oude foto's en het kruisje.
Later vond ik in de huiskamer de mooi afgesleten knielbankjes.

Toen ik een andere ruimte wilde bekijken zag ik een mevrouw die vriendelijk naar me lachtte. "Ik hoop dat het bankje een goede bestemming krijgt" zei ze. Ik heb het sinds mijn intreden elke dag gebruikt."
Deze madonna kon ik nog net redden uit de handen van een wat ruig uitziende Fransman die tegelijkertijd met mij bukte. Hij keek mij niet onvriendelijk aan en zei: "u wint!" Op de achterkant van deze Madonna staat dat het ooit is geschonken aan een priester uit de kerk.

Niet meer helemaal gaaf, zwaar gietijzer, maar wel decoratief. Het middelste ornament is van later tijd, maar de krans met de strikjes dateert uit de 18e. eeuw en heeft wellicht boven de haard of een entree gehangen. Nu siert dit geheel de muur van ons terras.