zondag 28 april 2013

ORANJE BOVEN

Oranje mag van mij bovenaan. Denkend aan mijn jeugd heb ik me lang ontzettend verheugd op Koninginnedag. In de jaren vijftig was elk dorp in de ban van het feest. Mijn moeder vlocht mijn vlechten en versierde de uiteinden met een oranje strik. Ik mocht meedoen met de allegorische optocht. Een week van te voren waren op school de rollen verdeeld. We gingen het voorjaar uitbeelden en ik zou een prachtige krans van bladeren en bloemen op mijn hoofd dragen boven een lichtgroen jurkje met punten aan de zoom. Mijn moeder had het jurkje genaaid en mijn nieuwe lakschoentjes waren versierd met beukentakjes en bladeren. Ik mocht bloemblaadjes strooien naar het publiek.  Mijn moeder leverde me af bij de deur van het lokaal waar we ons konden verkleden. Het was er druk. Iedereen liep door elkaar heen. Ik stond te wachten om mijn kleding in ontvangst te nemen toen ik een meisje uit een andere klas zag in mijn jurk! Haar moeder reikte haar net de hoofdtooi aan toen ik zei:" Mevrouw, dat is mijn jurk. Ik ben het bloemenmeisje en mijn moeder heeft dit kostuum genaaid." "Dat is dan jammer zei de vrouw op kattige toon. De juffrouw heeft gezegd dat zij dit aan mag." Ik ging naar de juffrouw, maar die snauwde me toe dat ik maar snel de kartonnen doos moest uitpakken die in een hoekje stond, want daar zaten mijn kleren in. Ik durfde niets te zeggen, moest zelfs een beetje huilen, want zeven jaar is nog niet zo oud. Een "hulpmoeder" kwam naar me toe en liet me mijn verhaal vertellen. Ze ging naar de juffrouw, maar werd ook afgesnauwd. "Kom maar, zei ze lief, ik help je wel." In de kartonnen doos zat een grijs jurkje en een rood geruit schort. Ik moest dikke zwarte sokken aan, houten klompen en in een hoek stond een jukje met 2 emmertjes. De bel ging. We moesten ons allegorisch opstellen. Vooraan liepen de vrolijke bloemenmeisjes, hun jurken in kleuren. Hun haar met bloemen versierd. Tot aan de puntjes van hun schoenen straalden ze. Daarachter de stoere jongens die als struik of boom waren verkleed. Twee jongens in boerenkiel en wijde broeken trokken een melkkarretje met twee melkbussen voort. Daarachter liepen heel moeilijk....twee in een koeienpak gestoken figuren, hun gezichten onherkenbaar achter grote koeienkopmaskers en daarachter strompelde ik op witte houten klompen. Na tien minuten zaten de blaren op mijn voeten en het jukje sneed in mijn magere schouders. Ik zal nooit de gezichten van mijn moeder en zusje vergeten. Ze leken perplex, maar ik haalde mijn schouders op, want mocht niet stilstaan.
De allegorie moest bijeen blijven. Later heeft ze er wel werk van gemaakt, maar toen kon het me al niet meer schelen want ik ben de rest van de dag enorm verwend en mocht 's avond lang opblijven om naar de gondelvaart bij avondlicht en het vuurwerk te kijken.
Ja, het Oranjegevoel is lang gebleven. Wij waren allemaal nog al weg van het Koningshuis. Ik stuurde elk jaar een kaart naar Christina, toen nog Marijke en kreeg er een terug. In grote oplage gedrukt kregen mijn zusje en ik de beste wensen. Je kon zien dat Marijke de tekening zelf had gemaakt. In het mapje dat mijn oudste zusje heeft gemaakt zitten nog drie kaartjes van haar. Een met een haas die een bloem vasthoudt. Dat vond ik wel symbolisch. Ze dacht natuurlijk aan mij toen ik als stom melkmeisje het haasje was. Maar die bloem heeft ze er lekker wel bijgetekend!!!!!!

Iedere leeftijd heeft zijn eigen voorkeurskoningin. Mijn Oma had het over Wilhelmina, wij over Juliana, later natuurlijk over Beatrix en nu............... liggen er twee oranje sinaasappels op een Frans bordje.
Daarvan gaan we smullen op Koningsdag
Koninginnedagherinneringen, ik heb er vele. De spelletjes in de straten van het dorp, de "burgermaaltijd" waarin hele straten waren voorzien van lange tafels en de gehele bevolking genoot van erwtensoep en een broodje kaas. 's Middags de kinderspelen. Overal vlaggen met Oranje wimpels, aan het einde van de dag ook spelen voor volwassenen, zoals touwtrekken en de kop van jut, gymnastiekvoorstellingen in witte pakjes met oranje sjerp en later, toen ik groter was fantastische Oranjefeesten.

                       En nu, kijken we naar een natuurverschijnsel wat de voorbode is van 30 april en toen ik het                           licht op het terras aanstak leek dat gevoel nog versterkt te worden.
Om het vast te houden geven de volgende foto's een beeld van hoe het voor jong en oud kan zijn.
Oranjegevoel..........................hier maak je het mee!!







De laatste foto laat twee oranje rozen zien. Vanmiddag was er een hels kabaal op straat. Dertig motorrijders in witte pakken met een oranje opdruk: Geef het Leven Hoop, reden rondjes. Een volgauto claxonneerde onophoudelijk. Er werd op de deur geklopt. Er stond een mooi donkerharig Frans meisje voor de deur met een enorme bos rozen in haar arm. Ze vroeg of ik er een paar wilde kopen voor de kankerbestrijding. Er zaten twee oranje exemplaren tussen. Ik vertelde haar dat ik juist die wilde vanwege de viering van Koningsdag. Ze glimlachte fijntjes.









woensdag 17 april 2013

Naar huis


Ochtenddauw, winterkleren, zeshonderd kilometer rijden en dan je schoenen uitdoen en met je blote voeten over een bloementapijt kunnen lopen, dat is pas geluk. Zondag zijn we thuisgekomen en het was zulk stralend weer dat de ramen meteen wijd open konden om frisse lucht binnen te laten. 
 Zelfs in de muurtjes van het terras nestelden zich fluweelzachte bloemen.

  
Het schildersverdriet wat mij als schilder juist gelukkig maakt straalt wit. 
Hier speelt de natuur met kleuren. De bosanemoontjes die ik ooit langs een beekje vond doen ook mee.
Vorig jaar maakte ik een muurschildering omdat mijn lief, terwijl hij op de hometrainer zit zo graag een landschap wil zien. Nu fietst hij op zijn gemak langs de denkbeeldige wegen. Vanmorgen had ik zin om het terras wat op te fleuren en zag het zuiltje staan dat ik laat in het najaar op een brocante 
kocht. Boven op de overloop stond in een donker nisje dit borstbeeld wat nu een veel betere plek heeft gekregen. Ze fluisterde me toe dat ze blij is buiten te zijn en kan genieten van het vergezicht.
Degene die ook blij is, (met zijn sigaartjes van Hajenius) is onze buurman Gabriel. Een echte aartsengel, want hij maait ons gras. Hier bespreken we de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Een serieus gesprek. 
En nu, na drie dagen voelen we ons weer helemaal thuis. Het "Franse ritme" zit na al die jaren in ons bloed en dat bevalt uitstekend. 
                                 Nog even en we gaan aan tafel.

Zondag gaan we naar de eerste brocante in de buurt. En ik wil de titel van dit blog waarmaken........."Ik ga naar Frankrijk en neem voor je meer. Natuurlijk ben ik zelf ook benieuwd wat er te vinden is.