vrijdag 22 februari 2013

TEDERE HERINNERINGEN

Teder zijn de herinneringen als ik denk aan het afgelopen jaar waarin we maandenlang konden genieten van ons Franse huis.
Het zijn vaak kleine dingen die een dag maken!
Ik schilderde een grote muur met kalkverf in kleuren waarvan ik weet dat ze rust geven , zette er een simpel stoeltje voor en vond in de verkleedkist een shawl die ik jaren geleden op een brocante kocht. Die shawl wordt voor allerlei doeleinden gebruikt door de kleinkinderen, maar nu paste hij zo goed in het beeld dat het dit plaatje afmaakt.
Deze "nepbloemen" laten mijn lievelingskastje extra stralen.
De sieraden op het fluweel hebben een lange geschiedenis. Die met de donkerrode steen heeft jarenlang de zondagse blouse van een Franse oude dame gesierd. Ze stond met een piepklein tafeltje op een brocante niet ver van ons huis. Ik had al een paar schilderijtjes gekocht toen ze de broche met de amberkleurige steen pakte en zei: "Deze staat mooi bij je ogen." Daarom draag ik haar regelmatig op een laaguitgesneden blouse, waarvan ik de plooien van de stof verbind zodat het spiegelbeeld haar glans terugkaatst.
Veel tekst hoeft hier niet te staan. Nog even en de tedere herinnering aan vorige lente wordt werkelijkheid. Ik koester deze oude wisteria die met haar dikke kronkelige takken ons hekwerk siert.

Dit is een verzameling van jaren. Breien of haken doe ik niet, maar af en toe versiert een draad een cadeautje, krijgen de poppen van de kinderen katoenen haren of pak ik de knotjes alleen maar vast. 
"Ik heb dat tedere gevoel" bij dit prachtige kleinood. Het is zo mooi en fijn beschilderd en aan elk detail is aandacht besteed. Achter het bakje staat een voorbeeld van een plafondschildering uit 1920 wat ooit een statig huis zal hebben gesierd.
Deze geraniums heb ik in de gewelfde kelder van ons Franse huis gezet in de hoop dat we er de komende zomer weer zo lang van kunnen genieten. De temperatuur komt nooit onder nul, dus wie weet.....

Tederheid bekruipt me als ik naar de gevel kijk van de boerderij van onze oude Franse vrienden. Vorig jaar hebben ze de muur geschilderd met een vrolijke gele omlijsting langs de kaders. De "plukmanden" zijn van zink en al oud. Ze komen uit de enige wijngaard die ons dorp rijk is. Bernhard, die al 89 is heeft tot vorig jaar zijn druiven verwerkt tot de rode wijn die hijzelf heerlijk vindt en tot een aperatif wat wij net te drinken vinden. 



Onze kleindochter Yana Morizette geniet hier aan het eind van de zomer van de bramen. Ze is zo'n prachtig "ouderwets" meisje wat thuishoort in een ongerepte natuur. Gelukkig is ze daar vaak, want ze woont in het huis waarvan de foto de zijkant van dit blog siert. Verwondert kijkt ze de wereld in.
Als het woord vertedering een beeld moet krijgen is zij het die mij raakt.