donderdag 7 maart 2013

Franse schilderijtjes



Over de zachtglooiende heuvels glijden wij door het landschap. 
Soms met een doel, maar vaak ook zo maar, vanwege de 
schoonheid die ons steeds weer verbaasd. De natuur schildert 
met licht. Je hoeft alleen maar naar de luchten te kijken.
Met dit licht nog op ons netvlies kwamen we laat in september een vide maison tegen. Het huis was voor het grootste gedeelte al leeggehaald. Het gaf een vreemd gevoel, maar de jonge eigenaresse verzekerde me dat ik overal mocht kijken. "Dit is het huis van mijn oma die naar een bejaardenhuis is gegaan. Zij heeft maar een paar dierbare dingen mee kunnen nemen en alles wat ik mooi vind heb ik er uit gehaald. De rest verkoop ik." Ik dwaalde door het huis. Elke kamer had een ander bloemetjesbehang. Er stonden nog wat ouderwetse bedden met gecapitoneerde dekens. Boven op zolder stond achter een grote plaat board, deze prent. Ik werd meteen gegrepen door het licht. 


Het licht is hier zo mooi weergegeven. Ik zou graag op de 
poef gaan zitten luisteren naar de muziek of zacht 
proberen mee te spelen op een snareninstrument.                                                                    
Op deze steengravure dansen de kindertjes rond een vioolspelende man. Het is een zeer oud prentje en ik vond het op een "vaste" brocante bij ons in de buurt. De dansende kindertjes in oude kledij zijn prachtig. Ik schat het rond 1920 of misschien nog wel eerder. 



Dit schilderij heb ik niet gekocht, maar "gemaakt". We waren met onze kinderen op vakantie in Normandie toen ik mijn schoondochter attendeerde op een grote bronzen plaquette die gemaakt was om Victor Hugo te eren. Ik zei: "Moet je kijken, die vrouw op die plaquette lijkt precies op jou!" Ze zag het zelf ook en ik heb een paar foto's gemaakt. De vrouw met de drie kinderen was omringd door gewelddadige figuren. Een oorlogstafreel. Het bijzondere is dat ik jaren later de foto's terugvond. Mijn schoondochter had inmiddels haar derde kind gekregen. In alles doet haar houding nu aan de plaquette denken. Ik heb de foto op doek laten printen, "het geweld" weggeschilderd en het resultaat zie je hier.




Bovenstaande vrouwenportretten hebben allemaal een geschiedenis. Het meisje met de blauwe jurk stond op een kraam en niemand keek naar haar. Ik zag haar al sieren op het rek in onze keuken. En de plek bevalt haar goed. Elke morgen kijkt ze aandachtig hoe ik het ontbijt klaar maak. Het meisje in het kanten jurkje zal ook wel een kopie zijn, maar wel een hele mooie. Haar aandachtige blik is altijd op je gericht. Ze heeft een negentiende eeuws sierraad om haar hals. Het meisje in oud-Franse klederdracht lijkt op veel van mijn familieleden. Dat gebeurt nou altijd als ik iemand naar mijn verbeelding schilder. Het onderste portret is Marie-Antoinette. Wie kent haar niet. Zij siert de muur in onze salon.       


Dit is zo'n bijzondere vondst voor mij! Ik was met mijn zusje in een brocante die precies op 1 juli van elk jaar haar deuren opent. We zijn samen met andere brocanteurs uit de omgeving de eersten die om 10 uur op de stoep staan. Als de deuren opengaan weet je niet waar je moet kijken, want er staat zo veel wat de hele winter uit inboedels is verzameld. Ondertussen kent de eigenaar ons wel en afhankelijk van zijn humeur maakt hij een praatje of zit chagarijnig op een  kruk achter een ouderwetse lessenaar. Mijn zusje zag boven op een hoge kast siervogeltjes onder een glazen stolp staan. Ze vroeg een trap en klom naar boven. De stolp was stuk, maar mijn aandacht was boven op de kast gericht waar een grote stapel schilderijtjes lag. Toen mijn zusje beneden was, klom ik naar boven. Met de stapel klom ik naar beneden. Tussen allerlei 'rommel' zag ik dit ollieverfschilderijtje. "Mamma" dacht ik en toen ik het mijn zusje liet zien beaamde ze het. Mijn moeder had haar haar in dezelfde coupe. Ze droeg vaak een vest en zat in dezelfde houding als deze vrouw als ze aan een breiwerk bezig was. Verstild, in gedachten verzonken. Rust uitstralend..........................Ik ben hier ontzettend blij mee!!!!!!!!!!!