Feest in het dorp

Feest in ons dorp betekent dat iedereen geniet. Er zijn verschillende gebeurtenissen waar het dorp voor uitloopt. Het majorettefestival is er een van. In Nederland zou ik niet zo snel gaan kijken, maar sinds een paar jaar volg ik de vorderingen van de verschillende groepen. Van jong tot oud, iedereen doet zijn best en dat is fantastisch om te zien.

Als ode aan de majorettes zien jullie hier een feestelijke rozenboog die zich eigenhandig om een pilaar in onze tuin heeft gevormd.

Voor het festival begint is er eerst een optocht door het dorp, waar deze vrouwen met hun  "baton" fantastische kunsten laten zien. Zij zijn al zeer bedreven, maar het vergt nog heel wat oefening en concentratie om zover te komen.

Als je dit meisje ziet begrijp je dat pas.

En haar lukt het al aardig.

Dit meisje doet me denken aan de actrice Lena Olin uit de prachtige film "The unbearable lightness of beeing van Kundera.

Deze tweeling intrigeerde me. Ze waren op veel plekken te zien en onafscheidelijk. Toen ze eenmaal gingen dansen op de keiharde muziek leken ze te zweven.

Je hebt zwarte kostuums, vrolijke blauwe en natuurlijk ook roze. Dat is nog steeds de kleur die kleine meisjes mooi vinden. Op de maat van romantische muziek zie je hier twee van de beste danseresjes lopen.

\

Als iedereen compleet is vertederen ze het publiek

met "de zwaan."

Kritiek mag je hebben natuurlijk. Nog even, dan zullen wij  eens laten zien wat dansen is.

Je hebt acts die volgens de regels gaan en je hebt er grappige bij. Soms gaat alles mis, maar dat is juist het leukste.

Deze groep doet elk jaar mee en steelt de show met dans en performance. Zij dragen prachtige kostuums. Van top tot teen is alles verzorgd. De groepen komen uit de wijde omgeving. Er wordt elk jaar goed geoefend om als beste uit de bus te komen.

Een stukje theater komt er bij.......

 En tot slot neem je dan een keurige "pose" aan.

Ons volgende feest is op 14 juli, waar we weer gaan smullen van alle lekkernijen die de diverse koks gemaakt hebben

Over oude trotse mensen..........

Wit is het huis van Bernard en Marie Claire. Het zijn "oude" vrienden. Marie Claire's rug lijkt weer krommer als vorig jaar en Bernard vertelt  trots dat hij nu al bijna 90 is. Zijn bril is groot met aan de linkerkant een ondoorzichtig donkergrijs glas. "Zo zie je mijn slechte oog niet." zegt hij. Marie Claire fluistert achter haar hand:" Ze hebben dat oog gewoon dichtgenaaid hoor!" Het huis ziet er aan de buitenkant licht en vrolijk uit met prachtige combinaties van bloemen. De plukmanden zijn een overblijfsel van vijf jaar geleden toen Bernard zijn wijngaard moest verkopen.  Lang hebben vrienden en bekenden geholpen met de vendange, maar de rest van het werk moest hij alleen doen en dat werd hem te zwaar. Nu rest nog een keurig onderhouden veldje naast het huis, waar de stokken in keurige rijen in de bruinrode aarde staan. Daarvan maakt hij nog steeds wijn die matig smaakt en een likeur die zo zoet is dat hij heerlijk is. Het alcohol percentage is zo hoog dat je schrikt van de eerste slok. Wij krijgen een glaasje likeur aangeboden, maar vanwege het vroege uur bedanken we vriendelijk.
Bernard heeft een bijnaam waar een geschiedenis aan vast zit. "Fanfan."
In de grote leefkeuken  hangt een prachtig ingelijste zwart-wit foto. 
Al bij ons eerste bezoek werden we naar dit pronkstuk toegeleid. De ondertiteling luidt: 8 mei 1945, Paris. Samen met Charles de Gaulle staat Bernard op de foto. Ter ere van de bevrijding werd hij als tambour maître uitgenodigd te spelen in Parijs vanwege zijn vakmanschap op dit gebied. Daarna is hij beroemd geworden in de wijde omgeving. Hij bespeelt de trom met grote verve. Geweldig! Hij geeft nog steeds les aan kinderen uit het dorp, maar heeft ook een vriendin opgeleid die naar hem opkijkt als haar grote leermeester. Hij geeft regelmatig voorstellingen in de muziektent, samen met de fanfare of ook wel alleen. Hij kan eindeloos vertellen over de plaatsen waar hij gespeeld heeft. Marie Claire is zijn tweede vrouw. Ze glimlacht fijntjes als hij mij toefluistert dat ze niet getrouwd zijn. 

Bernard staat hier naast zijn "leerling" Annette. Ze kan al behoorlijk trommelen maar tipt nog niet aan de meester. Op 14 juli reist Bernard met zijn groep vier dorpen af. Ze worden overal onthaald op een gezellig drankje, maar Bernard moet minderen. Hij zegt de luxe van een eigen chauffeur te waarderen. Marie Claire (86) rijdt hem overal naar toe in haar voiture sans permis. Dat betekent wel dat je alleen maar binnendoor mag rijden, maar dat is geen enkel bezwaar. Ze hebben de tijd.

Telkens als we "thuiskomen" zeggen we even gedag en dat wordt zeer gewaardeerd. We lopen altijd gearmd de heuvel op. Dat kan ook niet anders, want Frank is "uit balans." Wij zien er uit als een verliefd paar. Dat wordt benadrukt door Bernard die al uit de verte roept:" ah....les amoureux!!!!" Daar word je toch blij van!! "Entree!!!"

De woonkeuken is de centrale plek in de grote boerderij. Meer dan de slaapkamer en deze ruimte word niet bewoond. Bernard vertelt over vroeger en hoe hij zijn land bewerkte. Alles met de hand! Er kwam geen machine aan te pas! Maar, zegt hij trots, dit jaar wordt mijn land voor het eerst machinaal gemaaid en krijgen we een "rol" hooi."

Gelukkig ziet het er naar uit dat dit jaar de druiven beter zullen groeien dan vorig jaar. Toen verknalde de vorst de gehele oogst. Nu, met al die regen hangen de trossen er nog karig bij, maar dat komt wel goed. Bernard denkt begin oktober te oogsten. En zijn druiven zijn verrukkelijk.

Van de 150 stokken die er staan worden er twintig gebruikt als tafeldruiven. Van de rest wordt wijn gemaakt op de ouderwetse manier.  En van de laatste restjes wordt in een oud gebouwtje van de gemeente een "marc" gestookt. Die drinken wij echt niet, maar de bevolking hier blijft er warm van in de winter en gezond volgens Bernard.

Marie Claire voegt er nog aan toe dat het nuttigen van een eetlepel honing voordat je gaat slapen de gezondheid ook bevordert. "Het moet wel honing uit deze streek zijn. net als groenten en fruit, dat is het beste." Wij geloven het! De mensen worden hier behoorlijk oud.

Langzaam lopen we naar huis. We komen niemand tegen. Het is zo'n lome zomeravond. De zwaluwen vliegen hoog. 

"Ik hoop dat als ik oud ben net zo trots kan praten over de eenvoud van het leven als Bernard en Marie Claire."

En hier zijn de "franse vondsten!"

Zoals ik beloofd heb zijn hier wat "Franse vondsten" van de afgelopen weken. Lange tafels en vele ritten verder heb ik alles gefotografeerd. Dat is al een plezier op zich. 

Dit zijn doosjes die vroeger werden gevuld met snoepjes en bij de doop werden rondgedeeld. Soms staat er nog een naam in vermeld.

Kitsch, ik geef het toe, maar deze drie engeltjes hebben wat!

      Het is leuk om een compositie te maken van een dagje "snuffelen."

Deze kinderklompjes zijn mooi van tekening. Ze komen uit het oosten van Frankrijk. Omdat het moeilijk lopen is heeft een vader of opa leren banden als extra versteviging gemaakt. 

Maria, nu nog zonder handjes. Ze heeft zo'n mooi sereen gezichtje dat ik haar niet kon laten staan.

Een wijwaterbakje van gips zie je niet zo veel.

Aan sommige dingen kleeft een verhaal, of misschien ook wel aan alles wat je vindt, maar je hoort het niet altijd. Dit papieren ski-figuurtje stond eenzaam tussen potten en pannen. Ik raakte in gesprek met de eigenaresse. Ze vertelde dat ze als kind vaak in de Vogezen ging skiën en dat ze op de eerste dag van haar vakantie een been brak. In die tijd waren er nog geen helikopters die je even kwamen halen, dus het werd een hele tour om haar naar het vakantiehuis te brengen, waar ze indertijd logeerde. Op een slee achter een ervaren hulpverlener suisde ze de berg af. Het was natuurlijk afzien toen ze met een gipsen been de rest van de vakantie voor een raam geïnstalleerd werd. Als troost kreeg ze dit figuurtje en ze heeft het altijd bewaard. Op mijn vraag waarom ze het dan nu weg deed zei ze:"Ach kind, ik ben zesentachtig en moet toch een keer gaan ruimen. Ik heb nog zoveel herinneringen, maar de belangrijkste zitten in mijn hoofd!"

Ik weet dat ik het niet moet doen, iets kopen wat niet meer helemaal gaaf is! Maar het heeft zoiets aandoenlijks, zo'n driedelige spiegel die al jaren dienst heeft gedaan, zoveel gezichten heeft gezien! Misschien heeft iemand zich er jaren in geschoren of heeft een oude dame haar haren in model gebracht, heeft een meisje voor het eerst haar lippen gestift, je weet het niet. Wat ik wel weet is dat het spiegeltje heel oud moet zijn. Je ziet het aan de schilderingen op papier.........vergane glorie, maar de afbeeldingen zijn prachtig en je kunt er heel wat bij verzinnen.

Soms vind je wat en weet niet waar het toe dient. Zoals deze prachtige "klemmetjes." Mooi gedecoreerd, oud, als je er in knijpt wijkt het uiteen.....
maar wat is het? Als je het weet dan mag je het zeggen.

Bloemenblogje

                                      

                                      omdat we allemaal zo naar zon verlangen

                                      dacht ik ik maak wat foto's 

                                      schilderde een klein bloempaneel

                                      en daarna vulde ik de vazen

in de salon heb ik vanmorgen een boeket gemaakt

vers van de struiken knipte ik de takken

een spin kwam mee naar binnen keek in 't rond

ik heb hem net nog even kunnen pakken

zette hem zachtjes buiten op de grond

en aan de struiken sieren de seringen

drie kleuren en ze blijven nu lang goed

ze houden van een frisse atmosfeer

en daarom zet ik ze ook buiten neer

                                           

                                           de eerste pioen kruipt zacht uit haar cocon

                                             trekt zich niets aan van kille wind of regen

                                               stevig geworteld doet zij haar eigen zin

                                     

in dit boeket stak ik een laat viooltje

gekregen van een tuinvriendin

vorig jaar ontdekte ik deze schoonheid 

pastel, in vele vormen, kleuren

jammer dat ze niet zo lekker geuren

 
                                                 druppels op het blad verraden regen
                                             daar kan deze bloem toch echt wel tegen

lekker zijn de stelen van rabarber

in een taartje in compote of in de jam

haar bloeiwijze is zo bijzonder

dat ik me er elk jaar over verwonder

                                                   

voorjaarsvruchten kleuren straks de border

nu nog in de schappen van de supermarkt 

uit 't zuiden of nog verder over zee

    breng ik straks een mandje voor je mee

                                             tussen de varens zie je ze stralen
                                              blije bloemen van een lange duur
                                          ze groeien zomaar tussen de stenen in de muur

als je deze schoonheid ziet

zou je het toch niet in je hoofd halen

om haar stevige wortels

uit de grond te trekken

                                         Coin in Frankrijk en in Nederland zijn de bloesems van 

                                                                de kweepeer teer

                                       

                                                                  

                                                                 mijn kleine madeliefje

                                                               ik spaarde je met maaien

                                                            nu sta je stil in 't avondlicht

                                         

Kerrie is geel, maar niet zo geel als ik

ik bloei maar door en kleur de hele zomer goud

als je me knipt

vanavond maakte ik een lange wandeling

zag in de verte aan de horizon

een lichtend koolzaadgeel

een Franse koe liep met me mee

haar ogen strak op me gericht

ik keek haar even recht in haar gezicht

de zon is langzaam aan het ondergaan

een laatste glans nog

dan een glimp van licht

verbazingwekkend snel verkleurd het landschap

ik kon nog net de sfeer proeven

van dit geheimzinnige beeld

en legde het vast

                                      terug in de tuin, het was al bijna donker

                                                        zag ik montana rubens stralen